بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡفَجۡرِ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ سوگند به سپيده دم!

وَ لَيَالٍ عَشۡرٖ

سوگند به شب‌هاى دهگانه!

وَ ٱلشَّفۡعِ وَ ٱلۡوَتۡرِ

سوگند به زوج و فرد!

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَسۡرِ

سوگند به شب، هنگامى كه سپرى شود!

هَلۡ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٞ لِّذِي حِجۡرٍ

آيا در اين (موارد) سوگندى براى خردمند نيست؟!

أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ

آيا نديده‌اى كه پروردگارت با (قوم)« عاد »چه كرد؟!

إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ

(همان مردم شهر) ارم ستون‌دار،

ٱلَّتِي لَمۡ يُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِي ٱلۡبِلَٰدِ

كه همانند آن در شهرها آفريده نشده بود!

وَ ثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ

و (قوم)« ثمود »كه صخره‌ها را در سرزمين (شان) مى‌بريدند.

وَ فِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ

و فرعونى كه صاحب ميخ‌ها بود،

ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ

(همان) كسانى كه در شهرها طغيان كردند،

فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ

و در آنجا فساد را افزودند؛

فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ

و پروردگارت تازيانه عذاب را بر آنان فرو ريخت!

إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ

قطعا پروردگارت در كمينگاه است.

فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَ نَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ

و اما انسان هنگامى كه پروردگارش او را بيازمايد و او را ارج نهد و وى را نعمت بخشد، پس مى‌گويد:« پروردگارم مرا ارج نهاده است! »

وَ أَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيۡهِ رِزۡقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَهَٰنَنِ

و اما هنگامى كه او را بيازمايد و روزى‌اش را بر او تنگ سازد، پس مى‌گويد:« پروردگارم [مرا] خوار كرده است! »

كَلَّا بَل لَّا تُكۡرِمُونَ ٱلۡيَتِيمَ

هرگز چنين نيست، بلكه يتيم (ها) را ارج نمى‌نهيد،

وَ لَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ

و يكديگر را بر غذا دادن بينوا (يان) تشويق نمى‌كنيد،

وَ تَأۡكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكۡلٗا لَّمّٗا

و ميراث را كاملا يكجا مى‌خوريد،

وَ تُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا

و ثروت را با علاقه‌اى فراوان دوست داريد.

كَلَّآ إِذَا دُكَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَكّٗا دَكّٗا

هرگز چنين نيست، هنگامى كه زمين (با ضربه‌اى) كاملا خرد (و هموار) مى‌شود،

وَ جَآءَ رَبُّكَ وَ ٱلۡمَلَكُ صَفّٗا صَفّٗا

و (فرمان) پروردگارت و فرشتگان صف به صف فرا مى‌رسند،

وَ جِاْيٓءَ يَوۡمَئِذِۢ بِجَهَنَّمَ يَوۡمَئِذٖ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَ أَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكۡرَىٰ

و در آن روز جهنم آورده شود؛ در آن روز انسان متذكر مى‌شود؛ و [لى‌] تذكر كجا براى او (سود) دارد؟!

يَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي قَدَّمۡتُ لِحَيَاتِي

مى‌گويد:« اى كاش من براى زندگى‌ام (در رستاخيز، چيزى،) از پيش فرستاده بودم! »

فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ

و در آن روز هيچ كس [همانند] عذاب او عذاب نمى‌كند،

وَ لَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ

و هيچ كس [همانند] به بند كشيدن او به بند نمى‌كشد.

يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ

اى جان آرام يافته!

ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ

به سوى پروردگارت باز گرد در حالى كه (تو از او) خشنودى [و] مورد رضايت (او) هستى،

فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي

پس در (سلك) بندگان (ويژه) من در آى،

وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي

و در بهشت من وارد شو!

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلضُّحَىٰ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ سوگند به نيمروز!

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا سَجَىٰ

سوگند به شب هنگامى كه آرام گيرد!

مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ مَا قَلَىٰ

كه پروردگارت تو را رها نكرده و (با تو) به سختى دشمنى نورزيده است.

وَ لَلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ لَّكَ مِنَ ٱلۡأُولَىٰ

و مسلما (سراى) آخرت براى تو از (سراى) نخستين بهتر است.

وَ لَسَوۡفَ يُعۡطِيكَ رَبُّكَ فَتَرۡضَىٰٓ

و حتما در آينده پروردگارت به تو عطا مى‌كند و خشنود مى‌شوى.

أَلَمۡ يَجِدۡكَ يَتِيمٗا فَ‍َٔاوَىٰ

آيا تو را يتيم نيافت و پناه داد؟!

وَ وَجَدَكَ ضَآلّٗا فَهَدَىٰ

و تو را گم گشته يافت و راهنمايى كرد،

وَ وَجَدَكَ عَآئِلٗا فَأَغۡنَىٰ

و تو را فقير يافت و توانگر ساخت،

فَأَمَّا ٱلۡيَتِيمَ فَلَا تَقۡهَرۡ

و اما يتيم را پس (خوارش مساز و بر او) چيرگى مورز،

وَ أَمَّا ٱلسَّآئِلَ فَلَا تَنۡهَرۡ

و اما گدا را، پس با پرخاش مران،

وَ أَمَّا بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثۡ

و اما نعمت پروردگارت را پس خبر ده.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ أَلَمۡ نَشۡرَحۡ لَكَ صَدۡرَكَ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ آيا سينه تو را برايت گشاده نساختيم،

وَ وَضَعۡنَا عَنكَ وِزۡرَكَ

و بار سنگين (گناه) تو را از تو فرونهاديم؟!

ٱلَّذِيٓ أَنقَضَ ظَهۡرَكَ

(همان بارى) كه پشتت را بشكسته بود.

وَ رَفَعۡنَا لَكَ ذِكۡرَكَ

و يادمان تو را برايت بلند (آوازه) كرديم.

فَإِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرًا

پس در حقيقت با (هر) دشوارى، آسانى است،

إِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرٗا

در واقع با (هر) دشوارى، آسانى است،

فَإِذَا فَرَغۡتَ فَٱنصَبۡ

و هنگامى كه از (كار مهمى) فارغ شدى پس بنشين،

وَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَٱرۡغَب

و فقط به سوى پروردگارت متمايل شو.

بِّسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلتِّينِ وَ ٱلزَّيۡتُونِ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ سوگند به انجير و زيتون!

وَ طُورِ سِينِينَ

سوگند به كوه پر بركت (طور سينا)!

وَ هَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٱلۡأَمِينِ

سوگند به اين سرزمين امن (مكه)!

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِيٓ أَحۡسَنِ تَقۡوِيمٖ

بيقين انسان را در بهترين (نظام معتدل و) استوار آفريديم،

ثُمَّ رَدَدۡنَٰهُ أَسۡفَلَ سَٰفِلِينَ

سپس او را به فروترين (و خوارترين مرحله) فروتران باز گردانديم،

إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ فَلَهُمۡ أَجۡرٌ غَيۡرُ مَمۡنُونٖ

مگر كسانى كه ايمان آوردند و [كارهاى‌] شايسته انجام دادند، پس براى آنان پاداشى بى‌پايان است.

فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعۡدُ بِٱلدِّينِ

پس بعد (از اين دلايل) چه چيزى تو را به تكذيب كردن (روز) جزا واداشت؟!

أَلَيۡسَ ٱللَّهُ بِأَحۡكَمِ ٱلۡحَٰكِمِينَ

آيا خدا داورترين داوران نيست؟!

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱقۡرَأۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلَّذِي خَلَقَ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ بخوان به نام پروردگارت كه (همه چيز را) آفريد،

خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ مِنۡ عَلَقٍ

انسان را از (خون بسته) آويزان آفريد.

ٱقۡرَأۡ وَ رَبُّكَ ٱلۡأَكۡرَمُ

بخوان در حالى كه پروردگارت ارجمندتر است؛

ٱلَّذِي عَلَّمَ بِٱلۡقَلَمِ

(همان) كسى كه با قلم بياموخت،

عَلَّمَ ٱلۡإِنسَٰنَ مَا لَمۡ يَعۡلَمۡ

به انسان آنچه را نمى‌دانست آموخت.

كَلَّآ إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ لَيَطۡغَىٰٓ

هرگز چنين نيست، قطعا انسان طغيان مى‌كند،

أَن رَّءَاهُ ٱسۡتَغۡنَىٰٓ

بخاطر اينكه خود را توانگر بيند.

إِنَّ إِلَىٰ رَبِّكَ ٱلرُّجۡعَىٰٓ

در واقع بازگشت (همگان) فقط به سوى پروردگار توست.

أَرَءَيۡتَ ٱلَّذِي يَنۡهَىٰ

آيا ديدى كسى را كه منع مى‌كند،

عَبۡدًا إِذَا صَلَّىٰٓ

بنده‌اى را هنگامى كه نماز مى‌گزارد؟!

أَرَءَيۡتَ إِن كَانَ عَلَى ٱلۡهُدَىٰٓ

آيا ملاحظه كردى اگر (او) بر (راه) هدايت باشد،

أَوۡ أَمَرَ بِٱلتَّقۡوَىٰٓ

يا به پارسايى (و خود نگهدارى) فرمان دهد؟! (منع كردن او سزاوار است؟)

أَرَءَيۡتَ إِن كَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰٓ

آيا ملاحظه كردى اگر (او) تكذيب كند و روى برتابد، (مستحق مجازات الهى نيست؟)

أَلَمۡ يَعۡلَم بِأَنَّ ٱللَّهَ يَرَىٰ

آيا ندانسته كه خدا (او را) مى‌بيند؟

كَلَّا لَئِن لَّمۡ يَنتَهِ لَنَسۡفَعَۢا بِٱلنَّاصِيَةِ

هرگز چنين نيست، اگر پايان ندهد حتما زمام (او را) مى‌گيريم و مى‌كشيم،

نَاصِيَةٖ كَٰذِبَةٍ خَاطِئَةٖ

(همان) زمام (شخص) دروغگوى خطا كار را!

فَلۡيَدۡعُ نَادِيَهُۥ

پس بايد محفلش را فراخواند (تا ياريش كنند)،

سَنَدۡعُ ٱلزَّبَانِيَةَ

كه (ما هم) بزودى مأموران (دوزخ) را فرا مى‌خوانيم!

كَلَّا لَا تُطِعۡهُ وَ ٱسۡجُدۡ وَ ٱقۡتَرِب

هرگز چنين نيست او را اطاعت مكن، و سجده نما و (به خدا) نزديك شو.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا جَآءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَ ٱلۡفَتۡحُ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ هنگامى كه يارى خدا و پيروزى فرا رسد،

وَ رَأَيۡتَ ٱلنَّاسَ يَدۡخُلُونَ فِي دِينِ ٱللَّهِ أَفۡوَاجٗا

و مردم را مى‌بينى در حالى كه گروه گروه در دين خدا وارد مى‌شوند،

فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ وَ ٱسۡتَغۡفِرۡهُ إِنَّهُۥ كَانَ تَوَّابَۢا

پس با ستايش پروردگارت تسبيح گوى و از او طلب آمرزش كن! [چرا] كه او بسيار توبه‌پذير است.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ هُوَ ٱللَّهُ أَحَدٌ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ بگو:« خدا يكتاست،

ٱللَّهُ ٱلصَّمَدُ

خداى همواره مقصود،

لَمۡ يَلِدۡ وَ لَمۡ يُولَدۡ

نه زاييده و نه زاده شده است؛

وَ لَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ

و هيچ كس براى او همتا نبوده است. »

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلۡفَلَقِ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ بگو:« پناه مى‌برم به پروردگار بامداد،

مِن شَرِّ مَا خَلَقَ

از بدى آنچه آفريده است.

وَ مِن شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ

و از بدى نهايت تاريكى (شب) هنگامى كه فرا رسد،

وَ مِن شَرِّ ٱلنَّفَّٰثَٰتِ فِي ٱلۡعُقَدِ

و از بدى (زنان افسونگر) دمنده در گره‌ها (و پيوندها و قرارها،)

وَ مِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ

و از بدى حسود هنگامى كه رشك ورزد! »

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلنَّاسِ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ بگو:« پناه مى‌برم به پروردگار مردم،

مَلِكِ ٱلنَّاسِ

(همان) فرمانرواى مردم،

إِلَٰهِ ٱلنَّاسِ

(همان) معبود مردم،

مِن شَرِّ ٱلۡوَسۡوَاسِ ٱلۡخَنَّاسِ

از بدى وسوسه گر بسيار پنهان شونده،

ٱلَّذِي يُوَسۡوِسُ فِي صُدُورِ ٱلنَّاسِ

كه در سينه‌هاى مردم وسوسه مى‌كند،

مِنَ ٱلۡجِنَّةِ وَ ٱلنَّاسِ

در حالى كه از جن و (يا از) مردم است! »